POEZI NGA ELIANA

PAQE E ARMATOSUR

Paqes, i kane veshur armet

S’kemi pse fshihemi

Sheshit, shesheve

syte tane pergjojne qetesine

e pazakonte

Po mendojme

ti veshim arme dhe frikes

qe te fleme.

PA KUSHTE

Ne s’te mjaftojne

Dhembet e mij ne zemer

S’kam pse ti pergjigjem

nevojes tende

“Me jep me shume”.

PER MUNGESE KOHE

Asgje e jona s’do jetoje pas nesh

Ne s’duam ti perveshim menget.

Per femijet qe s’do lindin,

per mungese kohe.

HAPE GRUSHTIN

Edhe mua, me perdore ne ekuacionin e harrimit

pa me harruar

Zeri yt ma ngaterroj emrin mijra here

Duart e tua me perqafuan me mijra te tjere

Ne grushtin tend

Nje fije floku pa ngjyre ,te lutet

Hape grushtin e lere te lire

Edhe mua mi ngarkove ne kurriz kryqet e tua

Ne shtratin tone gerrhasin kuçedrat

Edhe mua s’me ka zene gjumi kurre

Hape grushtin e me lesho tek cepi i harrimit

NE NDERTIM E SIPER

Ulur ne trupin e nje mendimi

ekstravagant

Mes paranormales

normales

dhe marrezise

Ketu, vetem ketu

jam nje cope njeriu.

Nje cope poeti

ne ndertim e siper

TAKIM

Tek te flas

zbuloj te fshehtat

qe s’dija per veten

fjalet qe s’kisha mesuar te them

Tek te veshtroj

çuditerisht

dashuroj veten

per here te pare

POST MENGJEZ

Edhe nje, edhe dy…

Minus nje, minus dy…

i mungojne mengjesit

Deliri i kafshes qe jeton ne mua

eshte prezenca jote, vetmise

Edhe nje, edhe dy...

Minus nje, minus dy...

i mungojne mengjesit

zhurmes qe do le pas

ikja jote nen urdherin tim

HOLOCAUST

Sa vjet?

Dyzet, pesedhjete...

Ujku hap deren e qytetit, si zoti i shtepise miqeve

Diten e veres

Çakalli fle ne shtrat me nje kukull lecke

qe di te flase

Macja gervisht letren e paperfunduar

te dikujt per dike

Sorra, ze vend mbi degen gri, te pemes

e kendon me ze njeriu.

NOCION PER ATDHEUN

Hej toke :

S’ke qene kurre nena

S’kam qene kurre biri

Po gjinjte ti kam thithur

Pas kerthizes te jam ngjitur

si kelysh,

qe t’ushqehesha

Hej Shtepi:

Eja me mua,

E vogel sa je, s’do me lodhesh

Nxirre koken nga xhepi

hidhi nje sy botes

eshte atdheu !

TI E DI

Jemi te krisur!

Zemrat i kemi ndere ne djell

Pas holokaustit te trupave

tempulli i ofshamave

do censurohet, ti e di

Oh, jo…

Do mutohet geni dashurise

nga frika mos perseritemi

siç ndodh, ti e di

Jemi te krisur!

Bunkerin per tu fshehur

e hodhem ne ere

s’kishim nga kush te mbroheshim

nuk vret dashuria jo, ti e di

Oh, jo…

Do ndoten rruget

nga era jone e myshkut

Lumi do shtere, po si dhame te pi

do thahet ai lis i gervishtur, ti e di

Jemi te krisur!

Krevatet ku zgjohemi nuk jane bosh

Duart tona kerkojne mes çarçafesh

nje perqafim, ti e di

Oh, jo

Fashikujt e çeshtjes tone

do bejne buje serish, po si grisem

e kane per detyre te thone te verteten

per lindjen, per renien…, ti e di

FEMIJEVE TE RRITUR

Ku ju lashe ju gjeta

Ku me hodhet, mbeta

Rrugicat e lagura

Kerkojne qeshjen tone

Femije te rritur

Vishni kepucet

E dukuni nga e shkuara

DESHIRE

Me shkruajne letra miqte

Me dergojne memorjen e diteve

ne adresen qe s’kam

Ulur ne makinen e kohes

lexoj jeten qe do doja

POST-ENDERR

I mblodha me maja gishterinjsh therrimet e tua

Dhe i ngjita,

Te linda ne mekat e ne dashuri

Kij meshire per mishin tim

Kafshoma pa me gjakosur

O ti, pazull i shperbere

Me copa te hedhura ne ere

Mos m’u tremb

S’kam bajoneta ne duar

Kam gjemba, gjemba te fshehura

poshte lekures

Jam krijuesja e trupit tend

Dhe putana

Merrme, pime…

Pa me derdhur neper mjekerr

Dehu e me flit siç te mesova

Siç i flitet lirise

Siç i flitet vdekjes

Me flit si biri

Si dashnori

Si vrasesi …

O ti, pjelle e deshirave te mia

Struke koken poshte fustanit

E qaj pa turp

Eshtrat e mia e meritojne

nderimin tend

NJERIU IM

Njeriu im ka lindur ne oren 09:00

Fati i tij ka lindur ne oren 08:00

Vdekja e kercenon ne oren 10:00

Njeriu im eshte fjala e fillimit

Fillimi i buzeqeshjes se plakur

ne nje grusht lotesh te semure

Njeriu im eshte zoom-i i nje qelize

Qeliza e nje rruge qe largon shtepite

me trenet qe shkojne

Njeriu im eshte zemra ne shishe

Shishja mazokiste ne lume

Lumi ne venat e tij, merr ngjyren e rezistences

Njeriu im eshte rebelimi i nje ndjenje idiote

Idioti eshte femija qe linden gjenite

per riperteritje rrace

Njeriu im eshte e kuqje e thelle

Alarmi i zgjimit ne riprodhim e siper

Forca e gravitetit te nje mekati jetim

Njeriu im eshte krijuesi i endrres

Lulja e vdekur pllenohet ne fshehtesi

Nga dora e tij, nga gjakui tij

Njeriu im eshte gota gjysme gjak, gjysme uje

Zgjimi i kujteses

Troku i kalit brenda gotes

Njeriu im eshte prehri ku pushon lodhja

Djerset e nje mendimi shtatanik

Ndjellja e oreksit ne diten e greves

Njeriu im eshte shpirti i shtate i maces, ne delir

Dekapitullimi i fjale se se lire

ne portafolin plot, ne portafolin bosh.

Njeriu im ka lindur ne oren 09:00

Fati i tij ka lindur ne oren 08:00

Vdekja e kercenon ne oren 10:00

Eliana Alien

Milano, 20.08.2008

POEZI MARRE NGA VELLIMI “RASTESI ÇASTESH”
Shtepia botuese Toena – Tirane 2002

NGJYRAT E TRISHTIMIT

Nje trendafil
i keputur nga qielli
rene ne det.
Nje enderr
nenshtruar jastekut
nje lot qe rreshqet.
Nje nate e mbushur
me ngjyra trishtimi
lendoj nje jete.

RASTESI ÇASTESH

Mos me shiko ashtu:
sikur te isha e huaj per ty
Me mendime te heshtura,
mos me vrit
Ti di te flasesh
S'desha te te takoja
Ishte thjesht...,
rastesi çastesh.

TI KE GJITHCKA

Ti ke gjithçka.
Gjithçka
qe une s'kam
Gjithçka ,
qe me duhet
E s'mund te ta marr,
sepse eshte e jotja

IMAZH I ZBEHUR

Dikur te quaja Don Zhuan
Princi i kalter
Romeo
Sot:
S'je asgje tjeter
Veçse:
Imazh i zbehur

POEZI MARRE NGA VELLIMI “ME PATE THENE”
Shtepia botuese Pegi – Tirane 2003

ZJARRI

Si ferri duket zjarr,
qe flakeron ne oxhak
Druret, si te denuar
djegin fajet ne flake

PERENDIMI

Dy pulebardha
zbriten shkallet e qiellit
preken lektas detin.
Pastaj,
fluturimthi
u ngriten ne hapsire,
te percillnin drejt perendimit
rrezen e fundit te diellit.

VALLJA E SHIUT

Shiu,
ne pisten e vallezimit
zbret nga rete si litar
Vallezon samba, pa kokçarje
pa muzike, koreograf
Troket mbi gjethe pemesh
hidhet, dridhet mbi nje xham
Seriozisht
e ka marre shiu
A thua se do fitoje çmim
te pare

MASKA E MASHTRIMIT

Gjithmone me genjeshtra
i gosdtita njerezit.
Te verteten lakuriq,
kurre se thashe
Te mjeret ata!
I besua broçkullat e mia.
E pranuan fytyren time
te fshehur nen maske.

FTESE

Me duar bosh
kalova rruget.
Vetem plehra
letra te paderguara
hedhur andej-kendej
Asnje peme
Asnje rreze
Asnje shpend cicerues
Asnje egersire
Asnje shenje jete
Zbrazdesi fryme
I perkas kesaj bote
te zbrazet.
Me ndihmoni ta mbush!

PA TITULL

te gjithe mi pane
lotet
por askush s'me dha
nje shami
ti fshija nga syte

DEGJOJE ZERIN TIM

Duke thirrur emrin tend
lotet sbriten si skllever
te dashurise, lidhur fort
pas faqeve te zbehta.

Duke thirrur emrin tend
ndjeva zemerimin te shperthente
furishem mbi kupen e ndjenjave
qe me vodhe.

Duke thirrur emrin tend
ndjeva shpirtin te shkeputej prej meje
e shpirti me duhet akoma,
kthema.

NJEREZIT E EPOKES SE MADHE

Ne erdhem nga lindja,
bashke me rrezet e diellit
Lules nektarin i morem
Gjarperit helmin

U ushqyem me iluzione,
me endrra mekatare.
Dikujt lumturi i falem
Dikujt dhimbje te madhe

Mekatuam para zotit
U penduam dhe u falem
Teatro luajtem me jeten
Ne. Njerezit e epokes se madhe

VJESHTE

Nje ze me tha
se iken dallendyshet
e gjethet vdiqen.
Une,
veshur me te errta,
dola te kopshti.
E heshtur

I kredhur ne humnera
te zbrazta, shpirti im
si vjeshat

ÇASTET

Mbi kurrizin e dites se lodhur
rreshqiten çastet, si masazhiere
derisa nata i gostiti
me kokteje ererash dimri
Te dehura, çastet u perplasen
pas dyerve te lokaleve,
ku pianecet digjnin ne alkol
epshet deshtake
Me fyerje te dehurit andej i perzune
Dhe humben çastet, se di se ku
Ah, tani i shoh, i pashe ku jane
Mbi preherin e nje nene
qe ushqen femijen e saj

NGA vellimi ne proces :

“ ME JEPNI ADRESEN E ZOTIT”

ASAJ QE NJEREZIT QUAJNE DASHURI

Si dy hajdute ja kemi vjedhur shikimet,
asaj qe njerezit quajne “dashuri”
Shikime,
qe mund ti kishim pa paguar
Por ne
“Lufte”
S’jemi urryer
S’kemi guzuar as as te duhemi
I jemi trembur
asaj qe njerzit quajne “dashuri”

Ishim aq afer
Sa mund t’ja degjonim njeri tjetrit
renkimin e shpirtit
Po ne...
“Ndal”
Dhunshem
Inertesisht
Ju rebeluam
asaj qe njerezit quajne “dashuri

POST MENGJES

Edhe nje, edhe dy…
Minus nje, minus dy…
i mungojne mengjesit
Deliri i kafshes qe jeton ne mua,
eshte prezenca jote, vetmise

Edhe nje, edhe dy...
Minus nje, minus dy...
i mungojne mengjesit
zhurmes qe do le pas
ikja jote e zakonte

DHJETORI I PARE KETU

Qyteti i stermadhmadh, teheq zvarre kembet mosbindese
te nje endacaku. I njoh, jane te miat

Duart shterngojne emocione te rezikshme
ne xhep ngrohet perpjekja e fundit, per te shpetuar
nga ngrica e dhjetorit te pare, ketu

Hapat jane te ngadalte
Si kurajoja qe shtyn ne mes te turmes
Merdhihur, hedh hapin e parafundit, pa pike deshperimi
Si parazit, ne epoken e evolucionit

KUSH ISHE TI

Kush ishe ti
Kur me le te gialle
Ne truallin e vdekur
Dhe vrullshem, u largove
(me gjakun tim ne duar)
per te ngrene, darken e bekuar
me familjen tende, i lumtur.

JA SI PREZANTOHEM

Emrin ma dha dielli.
Para dhe pas lindjes
Para dhe pas eres se krishtit
Para se t’me hidhte ne preherin
e gruas

Gruaja me dha gjirin
qe ndante me burrin
burri shuplaken e mireseardhjes
mbiemrin
s’guxova te shqiptoj nga frika
e fisit
per gruan isha vajze
per burrin isha djale

Vetem per diellin isha njeri.